آدم که غمگین میشود

خودش را جدا می کند از جمع

که مبادا آسيبی به خوشی های ديگران بزند ...

مورد فراموشی قرار می گيرد

و تنهاتر و تنهاتر می شود

آنچنان در تنهـايی خود غـرق می شود که

ديگـر با هيـچ تلنگری بر نمی خيزد

و اين آغاز تلخ يک پايان است ...*